dizzy

วันนี้เป็นวันที่ปวดหัว และเวียนหัว นั่งจิบชานมโกโก้ก็ เออ ไม่อร่อยเลยแฮะ

เลยนั่งรอชาเย็นใหม่ ก็อืม จืด...หรือว่ารสชาติมันจะเปลี่ยนเพราะเป็นไข้

ขนาดร่างกายไม่สมประกอบ ไอ้เราก็ยังอุตส่าห์ลากสังขารมาเก็บผัก

และต่อด้วยตกปลา (บ้าเกมส์) =_= แต่ตอนนี้เริ่มเพลาลงกว่าเดิมได้ละนะ

เพราะเจียดเวลาไปอ่านหนังสือ (เหรอ!) 55+ ก็อ่านบ้างล่ะ ภาษาอังกฤษ

ก็เคยอัพบล็อคไปตั้งแต่เริ่มเขียนบล็อคนี้ว่า เกลียดภาษาอังกฤษเข้าไส้

แต่ดันต้องมานั่งเรียนรู้มัน มีประสบการณ์ไม่ดีกับครูผู้สอนเท่าไรน่ะนะสมัยเรียน

มาตอนนี้ถึงยังไม่เก่ง แต่ก็พอถูไถ ถึงยังจะถูกใครบางคนกระแนะกระแหนว่ามั่ว

แต่ก็ไม่เคยไปขี้รดหัวมันนะเออ...กัดกูจิง =w=


ตั้งแต่ช่วยงานที่สถานีวิทยุ และมีรายการเล็กๆร่วมกับคุณพ่อ "รายการพ่อลูกคุยกัน"

ก็ได้ประสบการณ์และมิตรภาพที่ดีเหมือนกัน พิได้รับเกียรติจากคุณลุงเจ้าของสถานี

ให้ได้เป็นกรรมการของสถานีเชียวนะ 55+ เคยคิดมาตลอดว่าถ้าได้เป็นดีเจ หรือทำงาน

ตรงนี้สักครั้งน่าจะดี เริ่มทำงานตั้งแต่ปลายเดือน พ.ค ตอนนี้ก็ผ่านมาจะ 2 เดือนได้ละ

ดีใจที่เพื่อนบอกว่า เป็นรายการฟังเพลินดี 55 แถมมีการได้ยินเสียงหมาเห่าแทรกไปพร้อม

ขอบคุณทุกคนที่ฟังนะ ถึงจะมีไม่เยอะ แต่อย่างน้อยก็จะพยายามทำตรงนี้ให้ดีขึ้น

บางทีเสียงที่เหนื่อยๆน่ะ คือมันเหนื่อยจริงๆล่ะ TwT เพราะต้องช่วยรายการพี่ช่วงบ่าย

และต่อด้วยรายการตัวเองในช่วงเย็น หลายคนอาจจะคิดว่าเออ มันจะเหนื่อยอะไร

ก็แค่เปิดเพลงกับพูด...สำหรับเราไม่คิดว่ามันแค่นั้นนะ มันค่อนข้างละเอียดอ่อนล่ะ

หรือจะเป็นแต่เราที่คิดวะ =_= สถานีเริ่มเป็นที่รู้จัก มีคนรักย่อมมีคนเกลียด เราเองก็เคย

ได้รับโทรศัพท์ที่พูดจาไม่ดี ออกแนวดูถูกสถานีและรายการในตอนนั้นบ้างน่ะนะ

ก็อืม...คิดว่ากุจะเจอทุกวันมั้ยนะ เซ็งๆ แต่ก็ต้องสู้กันไป


ช่วงนี้ได้อยู่ใกล้คุณป้ามากขึ้น คุณป้าให้ข้อคิดและกำลังใจในชีวิตหลายอย่างมาก

ขอบคุณค่ะ ^^ มีกำลังใจขึ้นเยอะ...สำหรับเรื่องเรียนต่อปลายปี บอกตามตรงว่ากลัว

กลัวอะไร...กลัวทำให้ทุกคนผิดหวังเหมือนคราวที่แล้วที่เราเรียน TwT แต่ก็คิดไว้ว่า

จะพยายามทำให้ดีที่สุด Picha must go on เพื่อพี่ Die และวันนั้นของเรา 555

โอ๊ะ...เพื่อครอบครัวด้วย~