...

มันเหมือนกับสิ่งที่เฝ้าถามอยู่ในใจตลอดเวลา ในที่สุดก็ได้คำตอบเสียที...

คำตอบที่ในใจก็รู้ๆว่าจะออกมาเป็นอะไร...ถึงแม้คำตอบนั้นอาจจะยังไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็น

แต่ทำไมกันนะ เราถึงได้เชื่อ...หรืออาจเป็นเพราะเราอยากจะเชื่อ และอยากจะให้มันเป็นจริง

เพียงเพื่อเราจะได้เจ็บปวด และมีข้ออ้างให้กับตัวเองที่จะหยุดรักเขา...

ความสุขของเรามันก็คงจะเป็นการแอบรักคนที่ไม่มีตัวตน และจมปลักอยู่กับสิ่งเหล่านั้น

รวมทั้งมโนภาพหลอกๆที่เราสร้างขึ้นมาอย่างมีความสุข...

ถ้านั่นมันคือความสุข แต่มันคือสิ่งที่หลอกลวงเรามาโดยตลอด เราควรจะก้าวออกมาจากจุดตรงนั้นดีมั้ย...

เฝ้ามองรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มของตัวเองมานานแสนนาน และก็รู้ว่ามันไม่มีวันเป็นรอยยิ้มของเราเพียงคนเดียวได้

ทั้งๆที่รู้อย่างงั้น แต่มันก็ยากที่ยอมรับความจริงเหลือเกิน...ทำไมช่วงนี้มีเรื่องมากมายถาโถมให้เรารู้สึกอ่อนแอได้ขนาดนี้กันนะ

อยากให้ความรู้สึกเหล่านี้หายไปไวๆจริงๆ แต่จะอีกนานแค่ไหนกันนะกับความทุกข์นี้...