: I

บางทีเหนื่อยมากๆ มันก็อยากร้องไห้ พอได้ร้องออกมาแล้วก็ดีขึ้น ตอนที่ต้องเดินทางคนเดียว ไปในประเทศ และเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก มันก็ทำให้รู้สึกกลัวเหมือนกัน แต่ในที่สุดเราก็สามารถก้าวข้ามผ่านความกลัวนั้นไปได้ ตอนอยู่โรงแรมคนเดียว ร้องไห้เหมือนกัน ฮาๆ เพราะเหนื่อย ไม่ได้กินข้าว เดินทางตลอดเพราะเหนื่อย ได้กินแต่คุ๊กกี้ กับโค้กรสวานิลา เป็นของอร่อยนะ แต่ตอนนั้นชาไปหมดจนไม่รู้สึกอะไร มีเรื่องราวทั้งดีและไม่ดีเกิดขึ้นมากมายในช่วงหลายๆวันที่ผ่านมา ถึงจะได้คุยกับพ่อแม่ทุกวัน ก็ไม่อยากให้พวกท่านรู้ว่า จริงๆแล้วเราเหนื่อยมากแค่ไหนในแต่ละวัน ต้องเพิ่มความขยันให้กับตัวเองเป็นสิบๆเท่า และต้องเข้มแข็งเพิ่มอีกเป็นร้อยเท่าในแต่ละวัน ถามว่าอยากกลับบ้านมั้ย? ไม่อยากกลับ เราไม่อยากใช้ชีวิตเป็นคุณหนูเท่าไร มันสบายเกินไป ฮาๆ มันสบายจนเรามีเวลานั่งคิดนั่งเพ้อเยอะมากไป ฮาๆ

อะไรพาเรามาไกลได้ถึงขนาดนี้?? เราคิดว่ามันคือความรัก และความเชื่อมั้่นกับอะไรบางอย่าง อืมม เราได้เพื่อนดีๆหลายคน แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่ทำให้เราคิดว่า อ่าา ไม่ดีเท่าไรเลยน้าา เราดีใจนะที่เราได้โฮมสเตย์ที่ดีกว่าที่เดิมที่เราเคยพัก ถึงแม้เพื่อนแต่ละคนจะทยอยกันกลับประเทศของตัวเอง แต่เราก็ได้มิตรภาพมากมาย เพื่อนตอนแรกที่เราคิดว่าเขาไม่ดีเลยน้าา ผลสุดท้ายกลับเป็นคนที่น่ารักที่สุด นี่สินะ ที่พ่อแม่สอนเรามาเสมอว่าอย่าตัดสินคนจากภายนอก มันใช่จริงๆล่ะ

ต้องขอบคุณ Masako ซังด้วยสำหรับจดหมายที่น่ารักและให้กำลังใจอย่างมากมาย :D วันนี้เหนื่อยมาก หนังสือก็ไม่ได้อ่าน ฮาๆ ไปอ่านหนังสือต่อก่อน

P.S. วันนี้เห็นรูปพี่ Die แล้วมีกำลังใจมากเลย เท่ที่สุดเลยน้าา ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงและน่าชื่นชมตลอดไป รอเวลาที่จะได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง อยากให้เป็นอีกครั้งที่วิเศษที่สุด ฮาๆ จะรอๆ