"คุณคือใคร"

บทความบางตอนในหนังสือ ที่ทำให้เรารู้ว่า สิ่งที่เราเฝ้ากังวลมาตลอด

ในที่สุดก็กำลังจะคลี่คลายแล้วล่ะ...เรื่องของชายที่ถูกลืมและการค้นพบตัวเอง

สำหรับคนที่ไม่ขี้เกียจอ่านเมื่อเห็นตัวอักษรเยอะๆ ลองอ่านดูนะ...


เขาคือใครกันแน่ ความชอบ ทัศนคติ ความนิยม ความคิดทั้งหลายเหล่านั้น

เป็นของเขาจริงๆหรือ? หรือเป็นเพียงความพยายามที่จะไม่ทำให้ผู้อื่นซึ่ง

คาดหวังว่าเขาจะเป็นเช่นเคยนั้นผิดหวัง และแล้วสิ่งนี้ก็เริ่มกระจ่างชัดขึ้น

การที่ไม่มีใครรู้จัก ทำให้เขาเป็นอิสระจากการถูกตีกรอบให้เป็นเช่นนี้เช่นนั้น

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม คำตอบของคนอื่นเกี่ยวกับตัวเขาไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

แล้วเขาก็พบสิ่งที่ทำให้จิตใจสงบลงได้เป็นครั้งแรกในเวลาหลายวัน

สิ่งนั้นคืิอ สภาพที่้เป็นอยู่นี้ทำให้เขาปฏิบัติตัวได้ตามที่ใจปรารถนา ไม่ต้องรอให้ใคร

มาอนุญาต



เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกได้ถึงอากาศที่เข้าไปถึงปอดราวกับเป็นอากาศใหม่

รู้สึกว่าเลือดสูบฉีด หัวใจเต้นเป็นจังหวะ และต้องแปลกใจเมื่อรู้ตัวว่านี่เป็นครั้งแรก

ที่เขาไม่สั่นเทาสักนิด


ในที่สุด เขาก็รู้ว่าอยู่ตัวคนเดียวเป็นเช่นนี้มาตลอด เขามีเพียงตัวเองเท่านั้น

นับจากนี้เขาจะหัวเราะหรือร้องไห้ก็ได้...แต่เพื่อตัวเขาเองไม่ใช่เพราะคนอื่น

และแล้วเขาก็รู้ว่า

"การมีตัวตนหรือไม่นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้อื่น"

เขาค้นพบว่า จำเป็นต้องอยู่ลำพังเพื่อให้ได้พบตัวตนของตัวเอง เขานอนหลับสบาย

หลับลึก และฝันดี...


ที่จากนี้เป็นต้นไป เขาไม่ต้องอ้อนวอนให้คนอื่นมาบอกว่าตัวเขาเองเป็นใคร

จากนี้เป็นต้นไปเขาไม่ต้องกลัวการปฏิเสธอีกแล้ว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม

เว้นแต่ว่า ชายผู้นี้จะไม่มีวันลืมเลยว่าตัวเขาเองเป็นใคร


เมื่อคุณไม่รู้สึกว่ากำลังเอาตัวเองไปผูกติดอยู่กับสายตาชาวบ้าน คุณก็จะมีชีวิต

อยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวนว่าคนอื่นๆ "ซึ่งรักเราเสียเหลือเกิน" พยายามให้เป็น

พยายามให้ทำ พยายามให้คิด


ถ้าคุณ 'โชคดี' เหมือนตัวละครปาปินี่ และมีสักช่วงเวลาหนึ่งที่คนทั้งโลกหันหลัง

ให้คุณ คุณก็จำเป็นต้องยอมรับว่า การต่อสู้นั้นช่างไร้ผล

แต่ถ้าสิ่งนั้นไม่เกิดขึ้น

ถ้าคุณ 'โชคไม่ดี' เกิดเป็นที่ยอมรับและชื่นชมของใครๆ เมื่อนั้นแหละ---

คุณกำลังทอดทิ้งความตระหนักรู้ถึงอิสรภาพของตนเอง

คุณกำลังถูกบังคับให้ตัดสินใจเลือก

ว่าจะยอมทำตามหรืออยู่อย่างโดดเดี่ยว

คุณติดอยู่ระหว่างการเป็นในแบบที่ควรจะเป็น หรือการไม่เป็นอะไรเลยสำหรับผู้อื่น

และนับจากนั้น...

คุณก็จะเป็นตัวเองได้

แต่เพียงลำพัง และเพื่อตัวคุณเองเท่านั้นนะ

★~★~★

Demonxpd : เห็นด้วยมั้ยคะพี่ Die



Die : อือฮึ!

ขอบคุณกับคำตอบค่ะพี่ Die lol


ได้คำตอบในการกลับเข้าสู่เส้นทางซามูไรพเนจร 55 =_= พี่ Die ขอความเข้มแข็งให้ด้วย

วันนี้เราโดนคนที่เราเกลียดที่สุดมันทำเราหน้าแตก...และหน้าเสีย T-T กลางโต๊ะอาหาร

รู้สึกว่าตอนนั้นไม่มีแม้แต่ตัวช่วย...มีแต่ตัวเอง ที่ต้องสู้กับไอ้หอกนั่น มันผ่านมาแล้ว...

และจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเราอีกในชีวิตของเรานับจากวันนี้ไป...คงต้องสลัด

ความอ่อนแอ และเข้มแข็งจริงๆเสียที...

และไม่ต้องพร่ำบ่นใดๆกับใครอีกแล้ว...เราคือตัวเรา ที่จะต้องเผชิญปัญหาของเรา

ความโดดเดี่ยวที่รู้สึก มันคือความรู้สึกจริงต่างหากที่อยู่กับเรามานานมากแล้ว เพียงแต่

ความรู้สึกบางอย่างที่แทรกเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่ง และหายไปต่างหากล่ะ ที่มันปรุงแต่ง

ให้เรารู้สึกมากขึ้น เพราะมันหายไป เราถึงรู้สึกแบบนั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น เราอยู่กับสิ่งๆนี้

คำว่าโดดเดี่ยวได้อย่างสบายๆ โดยไม่โหยหาและต้องการอะไรเพิ่ม...เข้มแข็งไว้...

เรายังมีความฝันที่สร้างไม่เสร็จ...สักวันล่ะ ที่เราจะตะโกนได้อย่างเต็มเสียง และน้ำตาที่ไหล

ออกมาจะเป็นน้ำตาแห่งความสุข ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศกอีกต่อไป...


*-*-*-*-*-*-*-*

อีกบทความในหนังสือของนักจิตบำบัดร่างท้วม Bucay ที่เราชอบมาก (อยากเจอสักครั้ง)

ช่องคลอดและโลงศพ สำหรับผมมันหมายความว่า เราเกิดและตายลำพัง

ความคิดนี้ซึ่งมันแย่มากนะผมว่า อาจจะเป็นสิ่งยากที่สุดซึ่งผมต้องเรียนรู้

ตลอดช่วงการเจริญเติบโตแต่นับว่าโชคดี ที่ผมค้นพบว่า ตัวเองก็มีเพื่อน

ร่วมทางอยู่บ้าง เพื่อนแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เพื่อนสำหรับช่วงเวลาค่อนข้างยาวนาน

แล้วก็ยังมีมิตรสหาย คนรัก พี่น้อง ซึ่งถือเป็นเพื่อนตลอดชีวิต

ปล.



หมี Die บอกว่าเป็นผ้าพันคอที่อุ่นมากที่สุดในโลก ขอบคุณฮับพี่นัท ^_^