คำขอบคุณ

สมัยเรียนมัธยมต้น ระหว่างที่นั่งรถประจำทางเพื่อไปต่อรถอีกสายที่จะกลับบ้านนั้น

มีหญิงสาววัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง เอ่ยถามกับคนข้างฉันว่ารู้จักทางไป บขส. หรือเปล่า

แน่นอนเธอเอ่ยถามกับหลายๆคนบนรถเช่นกัน แต่ก็ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่บอกเธอ

ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่ได้ดูมอมแมมซะจนน่ากลัว หรือเหมือนพวกมิจฉาชีพแต่อย่างไร

แต่ก็นั่นล่ะ แค่ถามทาง ทำไมไม่มีใครตอบคำถามเธอเลยล่ะ ถ้าจะว่าไม่รู้จักก็ไม่น่าจะใช่

หรือเพราะแต่ละคนคิดว่า ถ้าฉันไม่บอกก็คงจะมีคนบอกเองล่ะ เพราะทุกคนคิดอย่างนี้เหรอ

ถึงได้ไม่มีใครพูดกับเธอเลย ระหว่างที่ลงรถเพื่อเปลี่ยนรถอีกคันนั้น ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ

เพราะทางไป บขส. ก็จะต้องผ่านบ้านของฉันด้วย ฉันและเธอคนนั้นก็เลยได้ขึ้นรถไปด้วยกัน

เพราะรถที่กลับบ้านฉันจะวิ่งไปสุดสายอยู่แล้ว และนั่นก็คือเป้าหมายที่เธอคนนั้นอยากจะไป

เธอบอกกับฉันว่า เธอจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ ระหว่างทางที่นั่งมาอยู่ด้วยกันนั้น

ฉันกับเธอนั่งห่างกันค่อนข้างมากพอสมควร แต่เธอก็จะหันมาหาฉันทุกๆ 5 นาทีเห็นจะได้

เพื่อพูดคำว่า "ขอบคุณนะคะ" ให้กับฉัน ฉันก็ได้แต่ยิ้มอายๆ แล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรค่ะ"

แล้วฉันจะต้องลงรถก่อน เธอก็ยังไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณกับฉันอีก วันนั้นฉันยิ้มทั้งวันเลยล่ะ

เหมือนกับว่าได้ช่วยเหลือคนหลงทาง ให้เค้าได้กลับบ้าน ในตอนนั้นฉันเองก็ได้แต่หวังว่า

เค้าคงจะถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย ^_^



คำว่า "ขอบคุณ" มันอาจจะออกมาจากปากของใครหลายคนยากก็จริง ฉันรู้...

แต่บางครั้งการที่เราทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้กับคนๆหนึ่ง เราไม่ได้หวังอะไรหรอก หวังเพียงแค่

เค้าจะดีใจ ชื่นชม และมีความสุขกับสิ่งๆนั้นที่เราหยิบยื่นให้ แต่อย่างน้อยถ้าเค้าพูด

"ขอบคุณ" สักคำ...แค่คำนี้ มันคงจะทำให้เรามีแรงและอยากที่จะทำดี หรือสิ่งอื่นสิ่งใดที่เป็น

ประโยชน์ต่อไปอีกบ้าง...


ปล. ช่วยกันทิ้งขยะให้เป็นที่ด้วยนะคะ บ้านเมืองจะได้สะอาดค่ะ (เหนื่อยเดินเก็บขยะแล้วก็ก้นบุหรี่ค่ะ =_=)